“Schatje, ik ga nú rijden! Nee, wacht nou nog even! Wat kan er gebeuren; we zitten toch veilig in de auto?”
Ik leun uit het raam en raak niet uitgekeken. Hij of zij – ik kan het niet eens zien – tegenover ons. Wat een verschijning. En zo dichtbij. We worden in rustige looppas gevolgd. Het gruis wordt hoorbaar onder zijn voeten de droge, stoffige grond in gedrukt. We moeten op onze hoede zijn, want zijn humeur kan in een fractie van een seconde veranderen en dan zijn we de klos. Levensgevaarlijk dus. Maar zo ziet hij er niet uit.
Ondanks ons lengteverschil heb ik het gevoel dat ik oogcontact heb. Kleine kralen onder lange wimpers. Ogenschijnlijk stoïcijns volgt hij onze bewegingen. Wat zou er in zijn hoofd omgaan? Denken we hetzelfde? Zijn we allebei onder de indruk van elkaar? Misschien overkomt hem dit dagelijks, maar voor ons is het een unicum.
Ik vraag me af waarom hij hier alleen is. Tot nu toe hebben we steeds families gezien die zich weer aansloten bij andere families. Tientallen volwassenen met even zoveel kinderen. Ze lieten ons getuigen zijn van hun bad- en eetrituelen, en gaven ons nog wat opvoedkundige tips. Een duidelijke hiërarchie, waarin met de pater familias niet gesold mag worden. Menig oorvijg moest door moeders liefkozend verzacht worden.
Maar hier is geen familie te bekennen. Geen liefhebbende partner, broer of zus. Geen ondeugend stuiterende kinderen, nichtjes of neefjes. Zou hij verstoten zijn? Is het tijd voor zijn eigen weg? Of is hij op leeftijd en de drukte gewoon even helemaal zat? Als dat laatste het geval is, zou ik niet langs de kant van de weg gaan staan, maar rust zoeken in de bossen of heuvels van dit weidse gebied.
Hij stopt en lijkt iets eetbaars gevonden te hebben in de struiken langs de weg. Bedelen doet hij niet. Behendig scheidt hij het eetbare van het niet-eetbare en gooit het laatste weer weg. Dat is vast nog wel ergens anders goed voor. Zijn blik is geen moment van ons afgewend; een zeker ongemak blijft tussen ons bestaan en ook hij is op zijn hoede. Plotseling tast hij de droge grond af en werpt een lading zand over zich heen. Het rode stof komt ook een beetje in de auto. We zetten de auto weer in beweging en hij volgt ons. Zijn stap versnelt iets, zodat hij bijna naast de auto loopt. Hij laat z’n oren wapperen.
“Schatje, alsjeblíeft!”.
Is dit dan toch het teken dat het genoeg is geweest en we verder moeten?
“Ja, oké, ga maar”.
Als het stof verwaaid is, zie ik hem nog net de bosjes in gaan. Hoe majestueus en toch elegant; de koning van Addo Elephant National Park.
