Vandaag hebben we maar een korte route te rijden in de richting van Preikestolen (‘Preekstoel’), de wereldberoemde klif die 604 meter boven de Lysefjord uittorent.
We hebben echter al gauw door dat het geen klim gaat worden; het is zwaar bewolkt en het is wachten op de regen. De wolken hangen laag, zodat het zicht minimaal is. Zelfs tijdens de korte ferryovertocht naar Oanes is vrijwel niets van de pracht om ons heen te zien. We kunnen de plannen uitstellen tot morgen, maar verder ook niet. Er zijn verschillende overnachtingsmogelijkheden in deze hoek en wij kiezen voor een ruime, comfortabele hut in het plaatsje Tau, zo’n 20 km van Preikestolen.
De volgende dag zijn we al vroeg in Tau :-), terwijl we helemaal geen haast hebben. Want áls Preikestolen gaat lukken vandaag, dan wordt het in de vroege middag. De weerberichten zijn dan het gunstigst. In Tau regent het om 11:00 uur nog, dus we knijpen ‘m wel. We houden internet continu in de gaten; het zou toch goed moeten komen.
Rond het middaguur gaan we weg van de camping. Daar miezert het dan nog, maar in Jørpeland, zo’n 10 km verderop, raakt het droog. Top! Om 12:47 uur beginnen we aan de tocht naar Preikestolen. Het is droog en het lijkt hier zelfs niet eens geregend te hebben. Al meteen krijgen we een flinke klim voor onze kiezen en de hele route blijft het klauteren over rotspartijen die soms als een trap of stoep geordend zijn, maar dikwijls ook gewoon liggen zoals ze dat al honderden jaren doen en vaak ook met een stroompje water erbij. Er zitten ook wel vlakke stukken bij met houten vlonders, maar het is vooral flink buffelen.
Na 2 uur en een kwartier staan we bovenop Preikestolen en er zijn maar een stuk of tien anderen. Het begint licht te regen, maar dat duurt niet lang. Het zicht is ondanks de bewolking gelukkig goed en het uitzicht is prachtig. Een magische plek. Eigenlijk hebben we niet door op wat voor ’n rots we staan, totdat we de diepte in kijken. Na anderhalf uur vermaak en foto’s van alle kanten, gaan we er weer vandoor. Het is al die tijd niet druk geweest en dat schijnt ’s zomers wel anders te zijn. De weg terug is iets makkelijker omdat we nu vooral naar beneden gaan, maar de regen heeft het allemaal wat natter en gladder gemaakt en onze knieën krijgen behoorlijke tikken. We doen er net zo lang over als op de heenweg. Dik tevreden komen we terug bij de camping; tijd voor een verfrissende douche.
