In de wandelgids van Deltas staat een interessante wandeling naar een bijzonder verschijnsel waar we nog niet eerder van hadden gehoord: Paisaje Lunar, ofwel ‘maandlandschap’. Deze vulkanische rotsformaties behoren tot de indrukwekkendste natuurverschijnselen van Tenerife en liggen verborgen in de dennenbossen vlakbij het hoogstgelegen bergdorp van het eiland, Vilaflor. De 6 km korte wandeling is ook voor kinderen geschikt.
Op nog geen vijf minuten rijden over de TF-21 vanuit Vilaflor moeten we in de derde haarspeldbocht afslaan naar een grindweg die het bos in leidt. Rechts ligt alweer een stuk lager Vilaflor. De hobbelige weg is niet voor elke auto geschikt, maar de onze doet het prima. We kunnen de in het gidsje bedoelde parkeerplaats niet vinden dus stoppen we zodra we de eerste wandelwegwijzer met ‘Paisaje Lunar’ zien. Hier vandaan is het 3,7 km. Dat lijkt ons nog wat ver, dus we rijden een stukje door en parkeren de auto maar gewoon langs deze weg. Vanaf hier is het 2,2 km, toch een stuk minder.
Het pad is goed te volgen. Het eerste stuk loopt rustig glooiend langs lavagesteenten, waarin heuse lavastromen zijn te ontdekken. Dit deel is niet bepaald beschut. Het is bloedheet en dat speelt ons al snel parten. Gelukkig wordt de route wat spannender als het steiler wordende pad smaller en steenachtiger wordt en we meer tussen de typerende naaldbomen lopen. Tussen de bomen door kunnen we zien op welke hoogte we ons bevinden en hebben we goed zicht op de kust en het eiland La Gomera.
Na ongeveer een kilometer naderen we de Barranco de las Aguas. Het pad loopt vlak langs de kloof. Al snel komen we bij een uitkijkpunt van waar we door de bomen de eerste formaties kunnen zien. Dit is tevens een kruispunt van wandelroutes. Het pad naar links loopt duidelijk over een heuvel van de formatie die we nu zien af. Wij moeten verder langs de kloof door lopen om dichterbij te komen. Langzaam maar zeker dalen we af, de kloof in, totdat we aan de voet van de formaties staan. Het lava is hier vele tinten wit en heeft heel aparte torens van rul tufsteen tot wel 10 meter hoog gevormd. Ze steken prachtig af tegen de knal blauwe lucht, de groene begroeiing en de vertrouwde donkere lava. We lezen dat de schitterend gekleurde lagen bestaan uit as, lavaresten en zure lava.
Nog dieper de kloof in, het lijkt het laagste punt, komen we bij een grote boom waaronder een familie zit te lunchen. Ze bieden ons wat te eten aan, maar dat slaan we beleefd af. Hier zijn we ook bij de tweede grote formatie, dat meer een muur van witte torens is. We rusten er even en lopen dan verder voor deze formatie langs, door de kloof, die we nu zijn overgestoken.
De beschrijving in de wandelgids laat ons vanaf hier in de steek, maar we vinden onze weg door de groen-witte markering rechts van de formatie te volgen en langs de waterleiding op de kale heuvel het dunne dennenbos in. Het witte lava heeft weer plaats gemaakt voor rood gravel. We dalen al slalommend geleidelijk af door niet bijster interessant landschap en komen uiteindelijk wel volgens de routebeschrijving bij het jeugdkamp Campamento Madre del Agua.
We lopen door het verlaten kamp heen en komen uit bij een hobbelige weg. We gokken erop dat dit de weg is waaraan onze auto staat. Dan gokken we ook nog dat we hier naar rechts moeten maar we hebben geen idee hoever we van de auto vandaan zijn. Dan slaat de de spreekwoordelijke man met de hamer toe; het is bloedheet, we zijn vier uur onderweg, moe en bezweet en aan deze weg met een vervelende laatste klim van een half uur lijkt geen einde te komen. Maar onze gok wordt beloond als we de auto in zicht hebben. Terug in Vilaflor koelen we af met een hapje en drankje op het terras van cafetería ‘La Paz’.
