Het hele jaar door door wielrenners beklommen als onderdeel van hun training. Als de wind het toelaat, laten toeristen zich het laatste stuk, tot net onder de top, naar ca 3500 meter hoogte hijsen via de teleférico (kabelbaan). Wij vergapen ons aan haar ranke flanken en kenmerkende witte top. We hebben het over de hoogste berg van Spanje, de 3718 meter hoge vulkaan El Teide. In het Parque Nacional del Teide zijn legio wandelmogelijkheden voor elk niveau. Wij kiezen voor de wandeling om en tussen de Roques de García, een verzameling door erosie ontstane rotsformaties in het zuidelijk deel van het nationale park.
De wandeling begint bij de parkeerplaats tegenover het Cañada Blanca bezoekerscentrum. Vanaf die parkeerplaats wordt de geijkte foto van El Teide en de ‘Vinger Gods’ Roque Chinchado gemaakt. Steeds als we op Tenerife zijn, gaan we naar deze plek omdat hiervandaan de vulkaan misschien wel op z’n mooist is. En altijd lopen we een stuk over het wandelpad voor – jawel – de geijkte foto’s, maar nooit hebben we het volledige rondje om de Roques de García gelopen. Het vertrouwde beeld van de vulkaan blijft prachtig en magisch. No way dat wij een bezoek aan El Teide ooit zullen overslaan tijdens een verblijf op Tenerife.
Daar waar de parkeerplaats doodloopt, hebben we wijds zicht op de Ucancavlakte met vingervormige lavauitlopers en de rotsformatie Catedral pal voor ons. De grillige bergtoppen links doen ons aan een amfitheater denken. Zij vormen de Cañadas del Teide als een cirkel om de vulkaan heen.
Er zijn hier twee paden die samen hetzelfde rondje om de Roques de García maken. Aan ons dus de vrije keuze om met de klok mee te beginnen bij de Catedral, of tegen de klok in bij de vrijstaande rots Roque Chinchado. Helemaal links kun je ook even kort maar steil klimmen naar de Mirador de la Ruleta voor een nog wijdsere blik op de omgeving.
We kiezen ervoor om met de klok mee te lopen, omdat het pad richting de Catedral meteen flink afdaalt en we dit stuk liever niet aan het einde omhoog klimmen. Het is zigzaggend over het rotsachtige pad met rul gravel soms even oppassen geblazen. Al vooraan in de route steekt een rots bijna helemaal vrij uit de helling, waardoor die een zeer geliefde plek is voor een foto met de Catedral. Dat willen wij natuurlijk ook, maar ons geduld wordt op de proef gesteld en ….. we slagen daarvoor niet. Het alternatief ligt verder naar beneden, bij een licht geërodeerd vlak op de heuvel pal voor de Catedral. Hiervandaan kijken we in een door de Roques omsloten diepte. Links staat de enorme Catedral die de vlakte grotendeels in de schaduw legt en recht voor ons zien we de oranjegele rotsformaties waarachter de top van El Teide zichtbaar is. Een ‘wauw’-gevoel komt in ons naar boven en we nemen de tijd om van al deze pracht te genieten.
Beneden lopen mensen die niet groter lijken dan een hand. Onze ogen volgen ze een tijdje om te zien hoe het pad dat wij nog moeten gaan volgen, verder loopt. Het verder afdalen gaat zonder moeite. Het pad is nu vlak en breed en makkelijk te volgen tussen de lava en spinifex- en bremachtige hoopjes groen. Het is niet dat we in een kloof lopen, maar we voelen ons heel klein tussen de rotsformaties die na elke stap weer anders lijken.
Als we voorbij de Catedral lopen, lopen we ook tussen de rotsformaties uit. De begroeiing is heel even wat schaarser en we lopen vanaf nu onbeschut. Hier komt het pad samen met het wandelpad aan de andere zijde van de Catedral dat zuidelijker aan de rand van de Ucancavlakte is gestart.
Aan onze linkerzijde ligt een grote donkere lavavlakte waarvan we net van boven de vingervormige uitlopers zagen. Rechts blijven we de andere Roques volgen; eerst op enige afstand maar we lopen er steeds dichter naartoe. Vlakbij de rotsformaties zorgt steenslag hier en daar voor wat minder grip en moeten we soms even zoeken naar de juiste route.
Voorbij de middelste rotsformatie splitst het pad zich. Het meest duidelijke pad, en wij veronderstellen daarom dat dat de hoofdroute is, buigt naar rechts af. Het andere wijkt naar links. Wij houden rechts aan. Het pad komt aan de voet van een lichtgele rotsformatie, waar we voor het eerst wat moeten klimmen. Het verdwijnt hier even om plaats te maken voor een vrije route over de lava heen, waarna het weer samenkomt met het andere pad. De lava is glad en glimt, waardoor het lijkt alsof die nog maar pasgeleden is gevormd. Hier en daar zien we zelfs nog groeven die in de stroperige massa zijn gestold en bloeit een madeliefstruikje in de vruchtbare grond.
Na deze korte zijsprong volgt weer wat ruimte om ons heen. We lopen recht op de laatste lichtgele rotsformatie af. Dit zijn de Roques Blancas. Rechts daarvan zien we duidelijk een gestolde lavastroom, erachter steekt de vulkaan prachtig de kop op.
Een matige klim leidt achter de rotsformatie langs met leuke doorkijkjes op de vlakte waar we zojuist gelopen hebben. De vulkaan ligt nu in vol ornaat voor ons. We kunnen er geen genoeg van krijgen en schieten onze sd-kaart bijna vol. Hier en daar geeft bloeiende gele brem wat kleur aan de verder woestijnachtige lavavlakte.
Het pad loopt nu aan de andere zijde van de Roques de García terug naar de parkeerplaats. Het is egaler en wat netter aangelegd tussen grote stenen en begroeiing. Op een paar plekken zijn wat zijpaadjes die naar een mooi uitkijk- of rustpunt leiden. De beroemde Roque Chinchado is de laatste markante rots die we passeren voordat we ons na 2,5 uur wandelen weer tussen de meute op de parkeerplaats begeven. Voldaan van deze mooie wandeling vragen we ons maar één ding af: waarom in hemelsnaam hebben we deze wandeling nooit eerder gemaakt?!
