Ons is een prachtige, wolkenloze dag in de Canadese Rocky Mountains gegund en dat komt mooi uit. We hebben een zéér bezienswaardige reis voor de boeg over de 230km lange Icefields Parkway, die we rijden van Lake Louise in het zuiden naar Jasper in het noorden. De beschrijving belooft ons een van de mooiste routes ter wereld met canyons, gletsjer en rivieren, en al meteen raken we in extase.
Highway 93, zoals de Icefields Parkway officieel heet, kronkelt zich tussen de naaldbomen langs bergen en meren. De bomen hebben in september hun Indian Summer jasje al aan gedaan. Er is overal voldoende plek om te stoppen en op de weg is het, ondanks de status als een van de mooiste scenic highways ter wereld, niet druk. Dit lijkt het perfecte moment om de Icefields Parkway te rijden!
Herbert Lake
Herbert Lake is het eerste meer dat we tegenkomen. Het is maar klein en wordt nauwelijks in de reisgidsen beschreven. Misschien maar goed ook, want dan blijft het een verborgen pareltje. Het water is een perfecte spiegel en er heerst een serene stilte op wat vogelgeluiden na. Hier geen kanoverhuurder of accommodatie, maar pure rust. Heerlijk dus voor een picknick of een korte wandeling.
Bow Lake
Ongeveer 15 km ten noorden van Herbert Lake ligt aan de voet van Pulpit Peak het knalblauwe Hector Lake. Vanaf de weg is hiervan slechts een glimp op te vangen. Veel toegankelijker is Bow Lake, zo’n 10 autominuten verderop. Het meer ligt direct aan de weg en dus stopt iedereen op dezelfde parkeerplaats. Het door Bow Glacier meegevoerde materiaal geeft Bow Lake een turquoise kleur. De grillig gevormde bergen lijken uit het meer op te stijgen en weerspiegelen in het water.
Aan Bow Lake ligt de kenmerkend rode Num-Ti-Jah Lodge, waar het, in één van de 16 kamers, heerlijk wakker worden moet zijn. Wanneer overnachten er niet in zit kun je natuurlijk ook je zelf meegebrachte broodje opeten aan een van de picknicktafels en genieten van een fantastisch uitzicht.
Bij Bow Lake kun je de Bow Lake and Bow Glacier Falls Trail (4,3 km) wandelen, een van de mooiste wandelingen langs de Icefields Parkway. De maanden augustus en september is het bessenseizoen en dan is het raadzaam op je hoede te zijn voor beren. Houd de ‘beer-encounter-berichten’ daarom in de gaten.
Peyto Lake
We rijden een kleine 6 km verder, voorbij de hoogste bergpas van Canada (Bow Pass, 2069 m) en slaan dan linksaf voor de 1 km verderop gelegen parkeerplaats voor Peyto Lake. Hier vandaan moeten we voor misschien wel het mooiste uitzicht in de Canadese Rockies een klim maken. Na 20 minuten comfortabel wandelen over een geplaveid pad, bereiken we het uitkijkplateau. Het uitzicht is verbluffend; het knal turquoise meer in de vorm van een wolvenkop ligt prachtige tussen de groene naaldbomen en grijze bergtoppen tegen een staalblauwe lucht. We staan er met een buslading Aziatische toeristen die (voornamelijk) druk zijn met het nemen van foto’s van zichzelf.
Vanaf Peyto Lake rijden we in een keer 30 km door naar de Mistaya Canyon. Niet dat daartussen niets te zien is. In tegendeel, o.a. de Waterfowl Lakes zijn zeker een stop waard, maar het is nu eenmaal niet mogelijk om overal stil te staan. Vanaf de parkeerplaats direct aan de weg is het zo’n 500 meter over een grindpad geleidelijk omlaag lopen naar een loopbrug over de Mistaya rivier. De rivier staat laag, maar dondert behoorlijk. Al die kracht heeft een diepe, smalle kloof uit de kalkstenen bodem gegraven.
Big Bend Lookout
Na Saskatchewan River Crossing voert de Icefields Parkway vrijwel kaarsrecht tussen het groen, langs nog meer meren en strak langs steile bergwanden. De 600 meter hoge klif Weeping Wall van de Cirrus Mountain Range is daarvan de bekendste: ‘s zomers stroomt er flink wat water langs de klif dat in de winter een enorme ijsdeken vormt en geliefd is bij ijsklimmers. Vlak hierna heet de Icefields Parkway heel even “Big Bend” omdat zij in twee bochten zo’n 425 meter omhoog klimt. Boven is er gelegenheid om te stoppen en een blik te werpen op de weg die we net bereden hebben.
Athabasca Glacier
De Athabasca Glacier ligt op 2000 meter hoogte. De gletsjer is onderdeel van het Columbia Icefield en is de grootste van allemaal. Het is mogelijk om met een reusachtige bus óp de gletsjer te rijden of onder begeleiding een gletsjerwandeling te maken, maar wij volstaan met het indrukwekkende zicht aan de voet van de gletsjer. We staan op zo’n 50 meter afstand van het ijs, de laatste zonnestralen schijnen er op. Hoewel het bij de parkeerplaats nog best aangenaam van temperatuur kan zijn, is het vlakbij de gletsjer koud. Met jaartallen wordt aangegeven hoever de gletsjer de afgelopen eeuw is geslonken en dat is enorm. Zelfs sinds het jaar 2000 is de gletsjer schrikbarend hard gesmolten. Over nog eens 100 jaar is er waarschijnlijk niets meer van over. We nemen een moment om daar even bij stil te staan.
Sunwapta Falls
50 km ten noorden van de Athabasca Glacier hebben de Sunwapta Falls een diepe kloof in het kalksteen gesleten. Er is een uitkijkplatform op korte loopafstand van de parkeerplaats, maar een boswandeling van 4 km (v.v.) leidt naar een veel mooiere én rustiger plek om de kleine, maar krachtige Lower Falls in de melkkleurige rivier te zien.
Athabasca Falls
Voor de Athabasca Falls moeten we een stuk de oude Highway 93a volgen, die parallel loopt aan de Icefields Parkway en vlakbij Jasper daarop ook weer uitkomt. Na zo’n 400 meter is daar het voornaamste uitkijkpunt over de waterval, die met bruut geweld 23 meter naar beneden stort. Het is een van de krachtigste watervallen in de Rockies omdat de volle Athabasca River zich als een trechter door de kloof moet persen.
De kloof is maar kort. Vanaf het iets lager gelegen uitkijkpunt (een stenen brug) kun je zien dat de rivier even verderop alweer zijn normale breedte aanneemt.
Mount Edith
We zijn volledig van ons stuk gebracht als we aan de voet van de 3367 meter hoge Mount Edith staan. Daar ligt een ijzig, lichtblauw gletsjermeer compleet met recentelijk gevallen blokken ijs, zo groot als auto’s. En we kunnen ze aanraken. Aan de berg zelf hangen nog twee gletsjers, waarvan er één op donderen lijkt te staan (vandaar de naam Ghost Glacier). Dit is nog mooier dan de Athabasca Glacier! Drie keer horen we een echoënd gekraak, gevolgd door wat gedonder: wij horen en zien ter plekke dat het ijs van de berg afbrokkelt!
Eenmaal aangekomen in Jasper zien we hoe edelherten (Elks) van de weg af worden gejaagd. Het is paarseizoen en de dieren hebben wel iets anders aan hun hoofd dan zich bezighouden met uitkijken bij het oversteken. 🙂
Tip voor een geweldige website over natuur in al haar schoonheid is Thousand Wonders. Mooie foto’s en veel aanvullende informatie. Een zéér uitgebreide routebeschrijving van de Icefields Parkway is te vinden op de website The Canadian Rockies.
