In 2010 reisden we door de schitterende natuur van het westen van Canada. Lees hieronder het derde deel van deze reis.
2010/09/27: Yoho NP
Over het weer maken we ons verder niet druk, de voorspelling voor de komende dagen is goed. Inderdaad rijden we al snel de mist uit en hebben we een prachtige, zonovergote dag. De route van vandaag voert op zo’n 1300 meter hoogte door Yoho NP en daar is heel wat te zien. Al meteen komen we flink aan onze lichaamsbeweging als we in totaal 4,8 km door het bos lopen naar de Wapta Falls. Hoeveel berenogen ons in die tijd hebben gezien, weten we niet, maar we zijn er altijd gerust op als we nog meer mensen zien lopen. We zien verder ons eerste prachtig turquoise meer (Emerald Lake) en nog de 254 meter hoge Takakkaw Falls. Pas als we in Banff aankomen betrekt de lucht, wat hebben we weer geboft!
2010/09/28: Banff
Echt een lekkere nachtrust hebben we niet gehad: de trein laat ook gewoon ‘s nachts meerdere keren duidelijk weten dat ie er is. We hebben vandaag een relaxdag gepland en een beetje noodgedwongen wordt het dat zeker: het regent nagenoeg de hele dag behoorlijk. Het heeft onder die omstandigheden geen zin om veel van de omliggende natuur te proeven en dus houden we het bij een verkenningstocht te voet en met de paraplu in de hand door het stadje. Banff is wat wij een typisch wintersportplaatsje vinden: compact, omringd door bergen, toeristisch en nauwelijks een normaal gebouw te vinden; winkels en huizen zijn allemaal in chaletachtige stijl gebouwd. Aan de rand stroomt de Bow River en op loopafstand van het centrum is een kleine waterval. Als het ‘s avonds droog en opgeklaard is, gaan we nog op pad voor nachtelijke foto’s van het stadje vanaf het uitkijkpunt op de 1884 meter hoge Stoney Squaw Mountain.
2010/09/29: Banff NP
Het heeft vannacht blijkbaar gevroren, want we moeten de autoruiten krabben! Nou ja, dan hebben we dat maar vast gehad, in NL kan ons dat dus niet meer beroeren. Het is maar een dun laagje ijs, maar het blijft lang koud, zo’n 2 á 3 graden. Gelukkig warmt de zon ons iets op, maar verder dan een graad of 13 komen we vandaag niet. We kunnen de snelweg omzeilen en via een mooie route naar Lake Louise rijden, zo’n
59 km ten noordwesten van Banff. De parkmedewerkster vertelt ons dat we vandaag “very fortunate” zijn met deze mooie dag, omdat de zon voor het eerst in weken schijnt! Het gebied staat bekend om de twee prachtige groenblauwe gletsjermeren Lake Louise en Moraine Lake en de wandelingen daar in de buurt. Er zijn ook nog wat kleinere, minder bekende meren. Wij zijn hier uren zoet om te genieten van de overweldigende natuur: de meren, de kleuren, de besneeuwde bergtoppen en de Victoria Glacier die Lake Louise zo mooi kleurt.
Icefield Parkway
Ons is weer een prachtige, wolkenloze dag in de bergen gegund en dat komt mooi uit, want we hebben een lange, maar zéér bezienswaardige reis voor de boeg. We rijden over de Icefield Parkway, door het mooiste landschap van Canada (want dwars door de Rocky Mountains) naar Jasper.
We moeten hetzelfde stuk weer even naar Lake Louise, maar nemen nu de snelle route. Vanaf Lake Louise begint al heel gauw al het moois: meren als spiegels, gletsjers en watervallen die vanaf de weg zijn te zien, het blauwer-dan-blauwe Peyto Lake en als toetje de wereldberoemde Athabasca Glacier. Deze gletsjer is de grootste van allemaal en het is mogelijk om met een reusachtige bus óp de gletsjer te rijden of onder begeleiding een gletsjerwandeling te maken. Maar wij volstaan met het indrukwekkende zicht aan de voet van de gletsjer. We staan op zo’n 50 meter afstand van het ijs, de laatste zonnestralen schijnen er op en het is er ineens koud, heel koud. Met jaartallen wordt aangegeven hoever de gletsjer de afgelopen eeuw is geslonken en dat is enorm. Zelfs sinds het jaar 2000 is de gletsjer schrikbarend hard korter geworden. Over nog eens 100 jaar is er waarschijnlijk niets meer van over.
Jasper is net zo’n typisch bergplaatsje als Banff. Iets kleiner maar met net zo’n wintersport uitstraling. We hebben een kamer in Chalet PATRICIA aan PATRICIA Street. Er bestaan nog twee straatnamen met PATRICIA erin, een PATRICIA’s Place en zelfs een PATRICIA Lake. Veel Patricia dus.
We hebben gisteren niet alles van de Icefield Parkway kunnen zien en rijden daarom vandaag eerst zo’n 54 km terug naar de Sunwapta Falls. Een boswandeling van 4 km brengt ons bij een krachtige waterval in een melkkleurige rivier. Vanaf hier rijden we weer rustig langs de bezienswaardigheden terug naar Jasper. We zien nog een fraaie waterval, maar we zijn pas volslagen van ons stuk gebracht als we aan de voet van de 3367 meter hoge Mount Edith staan. Daar ligt een ijzig, lichtblauw gletsjermeer compleet met recentelijk gevallen blokken ijs, zo groot als auto’s. En we kunnen ze aanraken. Aan de berg zelf hangen nog twee gletsjers, waarvan er één op donderen lijkt te staan (vandaar de naam Ghost Glacier). Dit is nog mooier dan de Athabasca Glacier van gisteren! Drie keer horen we een echoënd gekraak, gevolgd door wat gedonder: wij horen en zien ter plekke dat het ijs van de berg afbrokkelt!
2010/10/02: Jasper NP
We maken vandaag een korte toer naar twee mooie meren in het nationale park én naar een canyon van duizelingwekkende diepte. Als we nog maar net op pad zijn, worden we al snel opgehouden door mensen en auto’s langs de kant van de weg en telelenzen in de aanslag. Het blijkt dat zich een kudde edelherten in het bos ophoudt. We hebben ze de afgelopen dagen al meer gezien in Banff en Jasper NP. De dieren trekken rond deze tijd van het jaar in het bijzonder de aandacht omdat de stieren bronstig zijn en met een hoog geluid hun harem bij elkaar proberen te houden. Ze zijn daardoor ook levensgevaarlijk. De route naar de meren is mooi en staat bekend om zijn wildlife, maar we zien daarvan niets bijzonders. We sluiten de dag af met een bezoekje aan Patricia Lake.
‘Yoho NP, Banff en Jasper (Rocky Mountains)’ was last modified on:
[twitter_stream template=”list” search=”Canada+AND+Yoho+OR+Banff+OR+Jasper+OR+RockyMountains” lang=nl count=5]
