Het is maar een kort stukje en ‘immer geradeauss’ naar Miami en de eerste kilometers gaan ook lekker vlot, maar door de daarna ontstane drukte en de EERSTE navigatiefout van de vakantie doen we er toch nog twee uur over om bij het gewenste motel pal naast het vliegveld te komen. Ook daar is het druk en we vrezen voor een beschikbare kamer, maar dat komt gelukkig helemaal goed. We hebben tijd om even wat rond te lopen en willen meteen kijken waar de bus vertrekt die ons morgen naar Miami Beach kan brengen.
Ons motel ligt samen met nog een motel op een industrieterrein met veel auto(verhuur)- en aan het vliegveld verwante bedrijven. Het busstation is op loopafstand en we zijn op tijd opgestaan om nog van onze laatste dag in de USA te kunnen genieten. Het is bewolkt en daardoor erg aangenaam slenterweer. Al om 10:00 uur laten we ons door de bus bij Miami Beach afzetten. Tussen het mooie witte strand en de bebouwing (louter hotels en resorts) is een groenstrook met een vlonderpad aangelegd, waarop nu al aardig wat mensen actief zijn. Op het strand zelf is het (uiteraard) nog rustig, maar de kleurrijke strandstoelen, parasols én strandwachthuisjes zijn er klaar voor. Er wordt nog veel gebouwd of gerenoveerd, dus er is behoorlijk wat lawaai.
We lopen afwisselend over het strand en het vlonderpad en steken dan een paar straten in het centrum door op zoek naar het Holocaustmonument. Hemeltje lief, wat is dit een indrukwekkend monument! Een enorme hand lijkt uit een prachtige vijver te komen, maar wordt omringd met sculpturen van levensechte mensen in nood, waar de wanhoop van af te lezen is. Er is een fotogalerij waar de rillingen van over je rug lopen en een tunnel (‘The Lonely Path’) waarin de stemmen van Israëlische kinderen galmen die liederen van de Holocaust zingen. Wauw! Hier zijn we echt even door van ons stuk gebracht. Ongemerkt zijn we hier anderhalf uur.
Daarna lopen we weer richting het strand en komen we op Ocean Drive uit, dat bekend is om de art deco gebouwen die in vele films en televisieseries als decor dienden. We verwachtten felle kleuren, maar kijken tegen fletse pasteltinten aan, die met dit bewolkte weer niet goed eh…’uit de verf’ komen. Hier en daar is voor de show een oude Cadillac voor de deur neergezet, maar we vinden het allemaal niet zo bijzonder. Maar goed, we kunnen zeggen dat we het gezien hebben. We lopen helemaal naar het allerzuidelijkste puntje van het eiland (South Pointe) met zicht op het strand, de Atlantische Oceaan en de skyline van Miami. Hiervandaan pakken we rond 16:55 uur de bus weer terug naar het motel. Het is prima geweest zo.
