2009/05/21&22: Aankomst Perth
We hebben een heel voorspoedige vlucht gehad en net zo voorspoedig staan we met onze koffers op Australische bodem. Op het vliegveld pinnen we meteen maar even AUS$ 750 (ca. € 450) en nemen we de shuttlebus naar de stad. Het is somber weer en onderweg regent het zelfs, maar dat geeft niet want we zullen toch gaan slapen. Om 15:15 uur zijn we bij City Waters Lodge, aan de rand van het centrum van Perth. We dumpen onze koffers en frissen ons op om even een boodschapje te doen, want daar komt anders niets meer van. Het winkeltje om de hoek stelt echter helemaal niets voor, dus daar stappen we met lege handen weer uit. We zien het morgen wel, we gaan nu eerst slapen.
2009/05/23: Perth
We worden om 2 uur ′s nachts wakker en blijven dat een uurtje. We horen dat het guur weer is: het regent flink en het waait hard. Om 9:30 uur zit onze slaap erop en staan we op. Er valt niets te ontbijten, behalve een kop thee en een liga. Een uurtje later lopen we richting het centrum en gelukkig hebben ze aan een pleintje voor het treinstation een Subway, dus ons ontbijt is geregeld. Met onze jas aan zitten we gewoon lekker buiten, gelukkig is het droog en schijnt af en toe het zonnetje. Het waait wel nog steeds hard. Daarna lopen we het visitor centre aan de overkant van het plein in en doen we een boodschap bij Woolworth. Via de Riverside lopen we terug naar het motel en blijven daar totdat we er om 18:00 uur nog even uit gaan. Het is dan al pikdonker. We maken foto′s van de skyline, het reuzenrad en de Swan Bells, die alle kleurrijk verlicht zijn. Anderhalf uur later zijn we weer terug op onze kamer en maken we spaghetti klaar. We kijken nog wat tv en om 22:00 uur gaan we slapen.
Fietsen in Perth
We hebben de wekker op 7:00 uur gezet om er een nuttige dag van te maken. Tijdens het ontbijt kijken we naar het nieuws en het weerbericht van vandaag: 19 graden en zonnig, perfect om te fietsen van Perth naar Fremantle.
Als we naar de fietsverhuurder aan het einde van de Riverside Drive lopen, worden we opgehouden door tientallen papegaaien die in klimrekken in het park tegenover ons motel aan het spelen zijn. Geweldig om te zien! Zo geweldig dat we pas om 9:45 uur op onze fietsen stappen, we hebben er zin in! Tijdens het eerste deel, niet het fraaiste deel, zien we een groep aalscholvers prachtig in het zonnetje drogen op een stukje beschermd gebied van de Swan River. Later volgt een mooier deel, langs de rivier en de buitenwijken van Perth. We rijden zelfs een stukje over een houten vlonder. Na anderhalf uur fietsen pauzeren we bij een speeltuin in het Tompkins Park tussen de wijken Applecross en Attadale. We hebben geen idee hoe ver het nog is. We houden nog een tweede pauze, omdat we drie zwarte zwanen zien op de oever van de rivier, heel toepasselijk. Zwarte zwanen komen in Australië nagenoeg alleen in Perth voor. De bedoeling is om de pauze kort te houden, alleen voor een foto, maar als we weg willen rijden blijkt Patricia ineens een lekke achterband te hebben. Verdorie, daar zitten we niet op te wachten. We klooien zelf wat aan, maar het duurt lang en door deze pech hebben we flinke vertraging opgelopen. De afstand (op papier 18km) valt vies tegen. We moeten toch doorzetten voor de laatste 8km, de weg terug is langer.
Pas om half drie zijn we in Fremantle. We denken even een bakkie te gaan doen aan de cappuccinostrip (South Terrace), maar het is daar barstens druk. Het wordt een snelle loempia in een straat daarachter. We besluiten dat we vanavond met de trein terug gaan. Met die gedachte valt ineens een bepaalde rust over ons heen. We lopen naar het Maritime Museum, waarin we de hele VOC-geschiedenis verteld krijgen en een origineel deel van de Batavia kunnen bewonderen (en aanraken). Leuk om zoveel Hollandse geschiedenis aan de andere kant van de wereld tegen te komen! We zijn hier zeker een uurtje zoet. Nu we toch de tijd hebben, besluiten we te gaan eten bij de Mexican Kitchen aan South Terrace. We gaan buiten zitten – weer met onze jas aan – om de fietsen een beetje in de gaten te kunnen houden, die we aan een hekwerk hebben vastgemaakt. Waarom we niet vaker een trein pakken, is ons een raadsel, maar we zijn deze avond heel blij met dit comfort. Het lullige is alleen dat de fietsen geen verlichting hebben, dus we moeten vanaf het station in Perth gaan lopen. Dat doen we eerst de verkeerde kant op. Het laatste stuk laten we ons lekker wel met een vaartje naar beneden rijden. Om half 8 zijn we terug bij het motel. Wat een dag!
2009/05/25: Rottnest Island
We staan vroeg bij de pier achter de Swan Bells om een kaartje voor de overtocht van 8:45 uur naar Rottnest Island te bemachtigen. Dat lukt gelukkig zonder probleem. De overtocht duurt een uur en driekwartier. Het eerste deel gaat over de rivier te midden van de buitenwijken van Perth. We varen langs mooie plekjes en woningen. Op de route ligt het duurste huis van Australië (of was het van Western Australia? of toch alleen van Perth? Nou ja, een duur huis in ieder geval), wat de stuurman niet onvermeld wilt laten. We hebben onze eigen fietsen mee, dus we zijn lekker mobiel.
Al bij het begin doen zich problemen voor: we kunnen de juiste richting niet vinden. De plattegrond die we hebben, klopt niet of is niet gedetailleerd genoeg, dus in het begin zijn we al de kluts kwijt. Uiteindelijk vinden we toch onze weg naar het Bathurst Lighthouse, waar vandaan we mooi zicht hebben op Perth en op de prachtige baai voor ons met azuurblauw en helder water. We fietsen vervolgens de noordelijke route van het eiland, die ons langs mooie baaien voert. Het eiland is vernoemd naar de quokka’s, kleine buideldiertjes die iets hebben van een kruising tussen een cavia en een wallaby. We verwachten onze nek over die beesten te breken, maar de eerste kilometers is er geen quokka te zien. Gelukkig komt dat even later ruimschoots goed en worden we overstelpt door de schattige diertjes. Ze zijn rustig en nieuwsgierig.
Op de kruising met Digby Drive besluiten we niet rechtsaf te gaan naar Cape Vlamingh, het meest westelijke punt van het eiland, maar naar het Wadjemup Lighthouse, het hoogste punt. Daar vandaan overzien we bijna het gehele eiland en zien we in de verte de skyline van Perth. Een Zuid-Afrikaans gezin van Nederlandse afkomst met twee kleine kinderen laat hier zien dat de quokka′s gewoon te aaien zijn. Het een-tweetje tussen de jongste telg en een quokka is erg aandoenlijk. Het einde van de rit is nabij. Hoewel we niet eens zo heel veel kilometers gemaakt hebben, gaan de uren hard voorbij. We besluiten nog een stukje van de route tussen de meren in het midden van het eiland te volgen en dan terug te keren naar het enige dorpje voor de terugvaart naar het vaste land. De route is best mooi, maar de meren zelf vallen een beetje tegen. Het zijn zoutmeren, dus geen turquoise blauw water met wit zand zoals we dat op Fraser Island aan de oostkust van Australië zagen. Daarbij komt, dat de meren eigenlijk een beetje vies groen van de algen zijn. Onze aandacht gaat vooral naar twee vechtende (of parende?) hagedissen, die hun ritueel door ons niet laten onderbreken. Als we willen wegrijden blijkt Patricia weer een lekker band te hebben. We gaan hier echt geen band verwisselen dus we pompen als een gek om er zoveel mogelijk lucht in te krijgen en hopen dat ze daarmee in ieder geval naar de veerboot kan fietsen. Tot vlak voor die bestemming gaat dat eigenlijk best goed, maar om nog meer problemen te voorkomen, gaan we de laatste kilometer toch maar lopen. We hebben nog even tijd voor een kop muntthee en een stuk appelgebak voordat de boot ons om 16:00 uur weer meeneemt. Tijdens de vaartocht valt de duisternis in en dat is een mooi gezicht achter de skyline van Perth. Terug op het vaste land lopen we met de fiets in onze hand meteen naar een internetcafé voor het bijwerken van ons blog. We doen een snelle hap bij de McDonalds en blijven daarna lekker “thuis”.
2009/05/26: Perth
We kunnen een beetje uitslapen, tot ongeveer 8:00 uur. Het eerste wat we zien als we de deur opendoen, is dat John nu ook een lekke band heeft. We gaan dus eerst twee nieuwe fietsen halen. We fietsen vandaag naar het camperverhuurbedrijf (Apollo). Op de kaart lijkt dit nog een redelijke fietsafstand, maar het is verder dan we dachten (ook al…) en ook een stuk warmer. Gelukkig treffen we onderweg een Subway, dus daar nemen we een aangename, koele pauze. Met een beetje gezucht en gesteun en vooral onder het gemompel “dit doen we nooit meer” bereiken we zonder kleerscheuren Apollo. Als alle papieren zijn ingevuld en we de camper hebben bekeken (een betere dan we gereserveerd hadden!), blijkt bij het afrekenen onze creditcard het niet te doen. Shit! De afgelopen dagen ging het prima, dus waar kan het aan liggen? Om te voorkomen dat onze pas geblokkeerd raakt, stoppen we na twee keer proberen. Ook Johns pas werkt niet. Gelukkig kunnen we aan de overkant van de weg, bij een benzinepomp, de noodzakelijke AUS$ 2300 pinnen. We proppen de fietsen achterin en kunnen met iets vertraging (we zijn intussen een halve dag zoet hiermee) in ons huisje voor 5 weken wegrijden. Dat is weer even wennen, maar John doet het uiteraard voortreffelijk…op de aanwijzingen van Patricia. We mogen de camper gelukkig één nachtje op het kleine parkeerterrein van het motel laten staan. We bekijken hem nog eens goed: het is een leuk ding met alles erop en eraan, zelfs een magnetron! We krijgen zin in ons avontuur de komende weken.
Nu nemen we nog even de tijd om naar Kings Park te fietsen voor het uitzicht over de stad. Ook hier hebben we moeite met het vinden van de juiste fietsroute, dus zetten we de fietsen ergens neer en klimmen een aantal traptreden omhoog. Er zijn mensen die dat bij wijze van sport een paar keer op een dag doen, mmm… waar je zin in hebt. We komen uit bij het War Memorial en het uitzicht is inderdaad prachtig. Veel tijd om hier rond te dwalen en van de ondergaande zon te genieten, hebben we niet, want we moeten de fietsen terugbrengen. Door wederóm een inschattingsfoutje moeten we het op een racen zetten. We zijn vlak voor vijven bij het fietsverhuurbedrijf, maar de rolluiken zijn al dicht. Lekker is dat. We bellen met onze fietsen en bonzen op het rolluik en dan doet er iemand open. Dit ligt niet aan ons meneer. Rustig lopen we terug naar het motel. In het gras grazen tientallen (honderden?) papegaaien. Al filmend lopen we er voorzichtig dwars doorheen. Het is een leuk gezicht. In onze motelkamer zakken we als een baksteen in elkaar. We eten pasta en houden het gauw voor gezien.
‘Perth’ was last modified on:
[twitter_stream template=”list” search=”Perth” lang=nl count=5]
